زندگی روی خط تعادل

قبلا گفتم داشتن هدف خیلی مهم است و هدف هم لزوما نباید یک چیز خیلی بزرگ و غیر قابل تصور باشد. هر کدام از ما کارها و ایده‌هایی داریم که باید به انجامشان برسانیم اما یا امروز و فردا می‌کنیم یا تصور می‌کنیم انجامشان خیلی هم مهم نیست.

در مرحله اول باید تصمیم قاطع بگیریم که از میان همه ایده‌ها و کارهایمان مهمترینشان را انتخاب کنیم . البته باید این کار با علاقه باشد. انجام کاری که به آن علاقه نداریم خیلی سخت و طاقت فرساست. بنابراین اگر مجبوریم کاری را انجام دهیم و آن را به هدفمان تبدیل کنیم باید سعی کنیم با ان دوست شویم، جنبه های مثبتش را ببینیم و از انجامش لذت ببریم.

در مرحله بعد باید آن ایده یا کار را به یک هدف واقعی تبدیل کنیم. یعنی سوقش بدهیم به مرکز توجهاتمان. یعنی هر وقت  که سرمان خلوت می شود یادش بیافتیم. هر جا که می رویم فکرش باشیم شب با فکرش بخوابیم و صبح با اشتیاق آن از خواب بیدار شویم. حتما حتما باید فکر کردن به آن حس خوبی به ما بدهد، هیجان مثبتی را در ما ایجاد کند و احساس شور و اشتیاق کنیم.

سوم باید برای انجامش برنامه دقیق و منظم داشته باشیم. اگر لازم است ساعت خواب  و بیداریمان را بر اساس آن تنظیم کنیم. کارهای غیر ضروری که با هدفمان مرتبط نیست را تعطیل کنیم. همه حواس و تمرکزمان روی هدفمان باشد. ذهنمان را از افکار اضافی و جاگیر غیر مرتبط پاک کنیم.

چهارم از قدرت تخیلمان کمک بگیریم. هر جا که در انجام برنامه ریزی به مشکل بر خوردیم و سختی پیش آمد در تخیلاتمان کار را تمام شده ببینیم و لذت انجامش و حال خوبی که پس از اتمام داریم را تجسم کنیم. در خیالمان ببینیم مشکل برطرف شده و دوباره با انرژی ادامه می‌دهیم.

پنجم مثل هر کاری باید آهسته و پیوسته حرکت کنیم. اگر اول با سرعت زیاد و اشتیاق وصف ناپذیر همه انرژیمان را هدر بدهیم در ادامه راه دچار مشکل خواهیم شد. پس باید مدیریت کارهایمان را به دستمان بگیریم و با برنامه ای منظم و آرام پیش برویم. تصور کنید اگر از پارسال تا امروز هر روز نیم ساعت برای کاری وقت می گذاشتیم الان چقدر از آن کار می‌دانستیم. برای هر هدفی هم باید به همین نحو عمل کنیم آرام و پیوسته.